Even voorstellen aan Tijn, het lieve troostende konijn:

Nadat onze poes Lila was verongelukt, waren de kids erg verdrietig en vonden ze troost in het samen tekeningen maken en versieren van de doos, waar de dode Lila in lag opgebaard. Ik liet ze meebeslissen welk dekentje, welk speeltje mee moest naar de crematie. Door ze iets te laten doen, leer je het kind met de dood om te gaan. De knuffelkat die ze kregen met Lila’s foto erop, sleepten ze nog wekenlang van hot naar her. 
Hoe ga je goed om met een kind, dat verlies ervaart? Er is al ontzettend veel over geschreven, dat ben ik nu niet van plan, maar ik wil het er wel even over hebben. Het moeten missen van een ouder bijvoorbeeld, is enorm aangrijpend, voor een kind niet te snappen en het rouwgevoel zal in het verdere leven steeds weer naar boven komen. Bijvoorbeeld bij een diploma-uitreiking, ziekte, trouwen, zelf kinderen krijgen en noem maar op. In de week van de uitvaart probeer ik aanwezige kinderen altijd zoveel mogelijk bij het afscheid te betrekken. Voor vol worden aangezien en daadwerkelijk meehelpen is essentieel voor goed afscheid nemen en doorlopen van hun rouwproces. Verdriet probeer ik in te voelen maar kan ik niet wegnemen en dat hoeft ook niet. Zolang je er niet in verdrinkt mag je verdriet toelaten en uiten, zeker na verlies van iemand waar je van houdt. Invoelen van kinderverdriet bracht mij op het idee van de troostknuffeltjes. Na enig speurwerk kwam ik terecht bij Dionica Dekker, die op bestelling ‘Tijn Troostkonijn’ voor mij maakt. Kom ik straks bij gezinnen waar kindjes hun pappa, mamma, broertje of zusje hebben verloren, dan kruipt Tijn uit mijn tas. Een troostvriendje die stil alle traantjes opvangt. Maar die, door zijn grote oren, vooral liefdevol luisteren kan.