De brug
En dan op een dag krijg jij of een familielid de uitslag: ongeneeslijk ziek. Een heftige periode volgt voor de zieke maar zeker ook voor de mensen daaromheen. De verzorging tot het overlijden vindt thuis plaats of in een ziekenhuis. In sommige gevallen wordt de laatste levensfase in een hospice doorgebracht.
Na het overlijden vallen nabestaanden vaak in het zogenaamde zwarte gat. Helemaal wanneer je geen afscheid hebt kunnen nemen, of wanneer het gevoel overheerst dat het nog niet klaar was.
Maar het komt (gelukkig) ook voor dat naasten mee mogen lopen op het grillige pad naar het einde, tot aan de brug.
DE BRUG
"Breng jij me weg tot aan de brug?
Ik ben zo bang om daar alleen te staan.
Als we daar zijn, ga dan niet direct terug,
maar wacht totdat ik overga
en zwaai me na.
Dan voel ik me heel veilig en vertrouwd.
Breng jij me weg tot aan de brug?
Ik heb geen idee, hoe diep het water is.
De overkant lijkt mij zo ver;
je kunt de oever hier niet zien.
Zover het oog reikt, zie ik mist.
Ik twijfel aan het verder gaan.
De angst voor de dood,
is als de angst voor het leven.
Het nieuwe lijkt te groot
om het oude op te geven.
In de diepte van het verlangen
ligt de kennis van het nieuwe leven.
Zoals een vlinder weet van vliegen
in haar donkere cocon.
Breng jij me weg tot aan de brug?
En ga dan niet te vlug terug.
Zwaai jij me na als ik erover ga.
Een heel klein duwtje in de rug
is alles wat ik nog verlang van jou.
Dank voor je liefde en je trouw.
Ik ga nu gauw
want het begin is reeds in zicht.
Ik voel de warmte van het licht."
~Toine Lacet~
