Nayana
Het is maandag 16 september 2019 18:10 als mijn mobiel zingt, ik opneem en denk huh? Het is de arts-assistent van afdeling A1 Slingeland ziekenhuis. Zou er misschien nog iets van mijn moeder achtergebleven zijn in het ziekenhuis, de steunkousen toch nog teruggevonden? Maar nee, ze belt over iets bijzonders, zegt ze. Er is een kaart binnengekomen. Een kaart van de ontvanger, gericht aan de nabestaanden van de donor. Mijn hart maakt een sprongetje, want dat zijn wij, dat ben ik. Of de familie de kaart wil hebben? Natuurlijk, heel graag, stuur maar snel door.
Een apart gevoel bekruipt me en ik ga in gedachten terug.
Het is woensdag 19 juni 8:30 als ik inlog op mijn werk en mijn mobiel zingt. Afdelingsarts afdeling A1 Slingeland ziekenhuis. Ik ben niet verrast want ik verwacht een uitnodiging voor een gesprek om te bekijken waar mijn moeder kan revalideren. Gisteravond waren ineens alle infusen eraf, de artsen tevreden. Ze willen haar nu vast zo snel mogelijk ontslaan. Maar nee, ze belt om iets heel anders mee te delen. “Ik heb helaas een slecht bericht: uw moeder is vanmorgen overleden”. Echt niet, dat is onmogelijk, het ging juist zo goed! Ik laat alles uit mijn handen vallen, wil direct naar haar toe, pfff, alsof factor tijd er nog toe doet. Een kwartier later ben ik bij haar en daar ligt ze, hartstikke dood, geen twijfel mogelijk. In mijn eentje zak ik neer op een krukje naast haar ziekenhuisbed en fluister dat ik blij voor haar ben. Het hoeft allemaal niet meer, mam, rust nu maar uit. De knuffel die ik eerder meebracht, ligt als een stille getuige aan het voeteneind. Ik verplaats het hondje naar boven zodat ze hem vast kan houden en ik weet nu al dat deze trouwe metgezel de verdere reis met haar mee zal gaan. Dan pak ik mijn mobiel en bel achtereenvolgens mijn man, mijn broer en mijn zoon. Er moet van alles geregeld worden.
Sentiment lijkt mij een menselijke luxe. Of en de mate waarin je sentimenteel wordt, bent of blijft hangt grotendeels af van de mens zelf. Hangt af van hoe of hoeveel je iets laat binnenkomen. Wat je daar dan vervolgens mee doet. Een menselijke luxe want kunnen dieren dat, sentimenteel zijn? Hoe dan? In elk geval kunnen ze dat dan niet zelf reguleren en beïnvloeden zoals wij. Op 19 juni 2019 is mijn moeder gestorven. Onverwachts heeft de dood zelfs haar verrast. In het ziekenhuis beland met een ontstoken wond aan haar knie die maar niet verbeterde, was ze er toch van overtuigd dat ze beter zou worden. Een operatie was gezien haar algehele conditie niet mogelijk maar door de dagelijkse, intensieve wondverzorging ging het de goede kant op. Dachten we. In de vroege ochtend, rond 7:00 uur, werd ze gewekt, zijn de standaard controles bij haar gedaan en was er niets raars aan de hand.
Wat er zich in het uur daarna heeft afgespeeld, God mag het weten.
Soms overvalt mij dat sentiment. Maar ik ben een mens, ik kan ermee doen wat ik wil. Ik kan zwelgen in verdriet of proberen daarmee om te gaan. Ik kan huilen of glimlachen om herinneringen. Ik kan boos op haar blijven of nu echt vergeven. Ik heb die keuze, hoef haar alleen maar te maken. Op momenten dat het weer binnenkomt.
Als ik een vlucht kwetterende spreeuwen volg, die overvliegt, dan overvalt me de gedachte dat ze écht voor altijd weg is uit dit leven, sneaky weggevlogen. Dan voel ik mij leeg en onbestendig, een wees. Wanneer ik, zoals laatst, een programma op tv zie waarin een verpleegster een gevallen vrouw van 85 verzorgt, ja, dan word ik daardoor geraakt. Helemaal als ik hoor dat ze Nayana heet, een Hindoestaanse naam met de betekenis ‘oog’. Hoe toevallig is dat? Ik word daar weer even sentimenteel van want, hoe mooi, mijn moeders ogen 'kijken' namelijk nog. Al is het door het blikveld van iemand anders. Terwijl ik de bedankkaart van de ontvanger opnieuw lees, kan ik mijn menselijke luxe gebruiken en zet ik mijn sentiment om in trots en dankbaarheid. Want net als de mevrouw, die dankzij de gedoneerde hoornvliezen weer kan zien, op de kaart schrijft, kan ook ik niet in woorden uitdrukken......hoe bijzonder dat is!
Nayana
Uit het oog maar voor altijd in ons hart.
