'Ik luister naar jou, schrijf en spreek voor jou'

Inge's weg naar Liefdevol Loslaten

Mijn opa, mijn voorbeeld  
In mijn jeugd logeerde ik regelmatig bij mijn grootouders en kwam daardoor al vroeg in aanraking met de uitvaartbranche. Mijn opa, kleermaker en locoburgemeester van beroep, was daarnaast beheerder van de begraafplaats in een dorp en heeft vele uitvaarten mogen begeleiden. Gepassioneerd kon hij vertellen over zijn visie over de dood en het leven. Prachtig vond ik dat en voelde trots wanneer ik zag hoe hij voor de rouwauto uit schreed, kalm nabestaanden op hun gemak stelde en ervoor zorgde dat alles op het kerkhof perfect in orde was. Trok hij zijn zwarte, lange loden jas aan over zijn zwarte kostuum en plukte hij de hoge hoed van de kapstok, dan wist ik hoe laat het was. De voorbereidingen om een dorpsgenoot naar zijn laatste rustplaats te brengen, ik zag zo al heel jong dat de dood gewoon bij het leven hoort. Aan het eind van onze wandelingen in park Rosendael, wilde opa altijd nog ‘even de begraafplaats inspecteren’. Ik vond het fascinerend daar, het eeuwenoude bos met dat mystieke geluid van talloze ruisende reusachtig hoge bomen, als het ware zingend in koor. Nog steeds intrigeert het mij als ik er kom en voel ik mij direct één met de heersende vrede daar in de natuur. 

Waar mensen rusten in aarde, waar bomen luisteren, waar stilte spreekt.

Maar toen kwam er die avond. Die avond waarop ik nietsvermoedend in het oor van mijn stokdove, al niet meer aanspreekbare oude opa fluisterde dat het goed was, dat hij mocht gaan. Ook al ging ik ervan uit dat hij mij niet zou horen....
Tot mijn verbazing kneep hij daarop wel zachtjes in mijn hand en tot mijn grote verdriet stierf hij de volgende ochtend.

De eerste keer
Het zou de eerste keer worden dat ik ging ‘spreken’ tijdens een uitvaart, maar zeker niet de laatste. Daar stond ik dan, aangekondigd als: een kleindochter spreekt, in die grote kerk met zoveel ogen op mij gericht. Naast mijn familie zat het hele dorp in de kerk, aangezien iedereen mijn grootouders kende, en nerveus begon ik aan mijn verhaal. Verlies en verdriet vergeleek ik met het vast willen houden van een handje zand: hoe meer je je hand dichtknijpt, des te meer er tussen je vingers door glipt. Wanneer ik mijn hand echter opende om opa los te laten, dan ging hij evengoed maar bleven alle herinneringen liggen.
Wanneer je in dit leven bewust loslaat, houd je voor altijd anders vast.

Mijn opa’s gezonde interesse in de dood en alles daaromheen stroomt nu nog door mijn aderen. Dat voel ik.

De toekomstdroom 

Na het overlijden van mijn vader in 2014 begon ik me steeds vaker af te vragen wat ik er toch mee moest, met die terugkerende droom, die wens om ‘iets’ te gaan doen in de wereld van de uitvaart. Een mooie kans dat te onderzoeken, deed zich voor toen ik in 2018 een 24-uursdienst bij Rouwservice Nederland Didam mocht meelopen, waarbij ik kennis maakte met het verzorgen en overbrengen van overledenen. Een fantastische ervaring rijker, wist ik dat daar mijn roeping daar niet lag vanwege het fysiek zware karakter ervan. Waar dan wel? 

Begin 2019 werd ik als vrijwilliger in een hospice. Hier heb ik steeds fijne gesprekken, intensieve contacten met stervenden maar ook met familieleden. Lijden en sterven van dichtbij zien, heeft mijn manier van leven beïnvloed. Ik leef bewuster en heb mijn capaciteit tot medemenselijkheid ontdekt. Ik kan mijn hart open houden, ook als ik het liever dicht wil doen. Duidelijk is voor mij nu ook hoe het werkt wanneer je het sterven en het afscheid voorbereidt. Of juist niet. De een regelt alles tot in de puntjes een ander laat het over aan de achterblijver(s).

En hoe gaan die nabestaanden er dan mee om? De mist op de weg die ik wilde gaan trok langzaam op en ik volgde in het voorjaar van 2019 met veel plezier de opleiding tot uitvaartspreker. Ik bedacht 'Liefdevol Loslaten' maar..... zette mijn idee in de koelkast omdat ik toen nog een baan in de verzekeringen had.
Meer informatie over mijn opleidingen onder Werkwijze. 

Liefdevol Loslaten
Juni 2019 overleed onverwachts mijn moeder. Hoewel uiteraard niet mijn bedoeling op haar te ‘oefenen’, greep ik de kans met beide handen aan. Inmiddels meerdere malen gespeecht op uitvaarten in familieverband, nu was ik vastbesloten de complete afscheidsbijeenkomst te maken. Ik schreef alle teksten voor de ceremonie, zette die met muziek in een draaiboek en begeleidde deze afscheidsbijeenkomst vervolgens van het eerste tot het laatste woord. Maar, ik had bij leven geen intieme band met haar gehad. Hoe breng je er dan toch iets liefdevols in? Ik bedacht daarvoor het lied 'The Rose' te zingen onder pianobegeleiding van mijn neefje. "I say love, it is a flower..."
Hiervoor moest ik uit mijn ´'rol' van spreker stappen maar daarmee kreeg de ceremonie een heel puur, allerlaatste stukje liefde voor haar, voelbaar voor iedereen. Het voelde enorm goed en heeft mij geholpen in mijn rouwproces.

Scholing

Met plezier heb ik de volgende opleidingen/trainingen/ webinars gevolgd:

• Stervensbegeleiding/
   Laudius

• Rouw- en verliesbegeleiding/
  Laudius

• Uitvaartspreker/
  Flexible Coaching

• Introductiecursus Vrijwillige Palliatieve Terminale Zorg (VPTZ)

• Webinar Rouw/ Grief Academy

• Masterclass voor uitvaartprofessionals: Hoe maak ik een goede ceremonie/ Hanke Amels

• Masterclass Rouw/ Overrouw, Minjon van Zoest